Χαραλαμπία Πνευματικού: Στη Λόντρα λένε πως φίνα τα περνούν…!
Το όνομά της Χαραλαμπία Πνευματικού: θα το βρεις τυπωμένο πάνω σε εξώφυλλα ποιητικών συλλογών, σε αφίσες μουσικών εκδηλώσεων, μέσα σε σημειώσεις καθηγητών του Πανεπιστημίου και σίγουρα και αλλού. Αυτό το 22χρονο κορίτσι σπουδάζει φιλολογία, γράφει και τραγουδά. "Νιώθω ότι με ξέβρασε σε τούτη τη γη ίσως κι η τέχνη η ίδια και βλέπω τον κόσμο γύρω μου σαν ένα –ολότελα μελαγχολικό– ποίημα. Είμαι ευγνώμων για όσα έχω και έχω την τάση ν’ αγαπώ βαθιά και πολύ!”, μου είχε πει κάποια στιγμή και δεν το ξεχνώ.
Στο FollowGeorge.gr μιλάει για τη δική της Λόντρα -όπως η ίδια αποκαλεί το Λονδίνο- και πόσα σημαίνει για αυτήν ο συγκεκριμένος προορισμός. Με την ποιητική ματιά της, τριγυρίζει στους υγρούς δρόμους και φωτίζει τα πιο αναπάντεχα "σκοτάδια" της αγγλικής πρωτεύουσας
Ταξίδι ζωής δεν θα σ’ το πω… εμπειρία ζωής, ναι!
Ήταν η πρώτη φορά που πάτησα το πόδι μου σε ξένο χώμα κι αναρωτιόμουν ποιο είναι τελικά αυτό που με τόση ευκολία αποκαλούμε ξένο: τ’ αλλότριο, που όσο να πεις μια ελευθερία σού τη χαρίζει, ή το ολότελα δικό μας;
Περίπου τέτοιες μέρες ήταν που πρωτογυρνούσα στους λονδρέζικους δρόμους· δρόμοι γεμάτοι κρύο και βροχή –όχι όσο με είχαν τρομοκρατήσει ότι θα έχει, βέβαια!– κι αλλιώτικους ανθρώπους με βήμα βιαστικό, στυλάτα πανωφόρια και αναψοκοκκινισμένα πρόσωπα- ολότελα ποιητικούς.
Μέναμε στο Orpington, αρκετά πιο έξω από το κέντρο της πόλης. Ο αέρας της ξενιτιάς, ωστόσο, ήταν αισθητός -είχε μιαν άλλη μυρωδιά· σου τρυπούσε τα ρουθούνια μυρωδάτη η Ευρώπη. Μπερδευόταν μες στους υπέροχους λουλουδάτους πάγκους του Covent Garden και τους δυτικούς ήχους των βιολιών. Η κλασική μουσική μού φαινόταν πάντα πολύ μακρινή μα, αν κάποτε κοινώνησα μαζί της, αυτό συνέβη εκεί!
Covent Garden, Λονδίνο
Η καλή μου φίλη Α. είχε αναλάβει τη φιλοξενία αλλά και την ξενάγησή μου στην πόλη. Τι προλαβαίνεις να δεις μέσα σε πέντε μέρες; Κι όμως! Σίγουρα προλαβαίνεις να γευτείς την κουλτούρα του τόπου μέσα από την υπέρκομψη επιβλητική αρχιτεκτονική που σε περιβάλλει και την αγγλική που δανείζεται ανάμεσα σε πολύχρωμα στόματα· μέσα απ’ την αλλιώτικη βασιλική φρουρά, τους πεντακάθαρους νωπούς δρόμους, όπου καθρεφτίζεται το πρόσωπό σου· μέσα απ’ τους λαχταριστούς κήπους και το γνωστό τηγανητό ψάρι με πατάτες, που μυρίζει σ’ όποια γωνιά κι αν σταθείς· μέσα από το πολύβουο μετρό, την εντυπωσιακή τάξη στο Charing Cross -κι όχι μόνο- με τα πεντακάθαρα βαγόνια και τον παγωμένο ήλιο, που καίει τους ανάποδους δρόμους.
Τα πρωινά λάτρευα να τρώω φυστικοβούτυρο -είχε μιαν άλλη γεύση. Εκεί, πρώτη φορά, έριξα σταφίδες στο γάλα μου κι έμαθα (;) να αντέχω το καυτό τσάι στον ψυχρό καιρό. Την αγγλική, ως τότε, δεν άντεχα να την ακούω, πόσο μάλλον να τη χρησιμοποιώ. Θυμάμαι, σε μια απ’ τις τελευταίες πρωινές εξόδους ήθελα να ζητήσω μια χαρτοπετσέτα και προσπαθούσα μάταια να ανακαλέσω την αντίστοιχη λέξη της αγγλικής. Για καλή μου τύχη, μια Κύπρια σερβιτόρα –Καλή της ώρα!– με έβγαλε από τη δύσκολη θέση. Ο συνάδελφός της πρέπει ακόμα να γελάει μαζί μου, κάπου κοντά στ’ όμορφο ποτάμι…
Oxford Str, Λονδίνο
Περπατήσαμε ώρες πολλές την ψυχρή πρωτεύουσα. Κάπου χτυπούσε μια στροφή σε μουσική Τσιτσάνη, που είχα μάθει πρόσφατα -βαθιά μέσα μου! «Λένε στη Λόντρα, στο Παρίσι / πως τα περνάνε φίνα / τύφλα, βρε, να ‘χουν όλ’ αυτά / μπροστά σε σέν’, Αθήνα…» κι ευθύς θυμόμουν που έμαθα ή που ήθελα ν’ ανήκω… Κάπου κάπου πέφταμε πάνω σε ελληνικά μαγαζιά ή ακούγαμε γνώριμες λαλιές, παράταιρες μες στην ατμόσφαιρα...
Πάντα λάτρευα τα βιβλία και δη όσα σχετίζονται με τέχνη. Δεν γινόταν να φύγω και να μην αγοράσω έστω ένα βιβλίο. Δεν θυμάμαι από πού -τα Waterstone’s, πάντως, δεν μου ‘κατσαν. Θυμάμαι, αγόρασα ένα παχύ βιβλίο με λευκό εξώφυλλο για την ιστορία της τέχνης. Στα αγγλικά, πάντα. Κι έτσι, μαγικά, άρχισα να συμπαθώ λίγο παραπάνω την αγγλική -σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου κι άρχισα ξαφνικά να βρίσκω ενδιαφέρον σε αντικείμενα που προηγουμένως αγνοούσα ή αντιπαθούσα!…Κι άμα αναρωτιέσαι αν αγόρασα καλλυντικά και κρέμες, η απάντηση αρνητική! Προσωπικά μου δώρα οι λέξεις και τα σε έντονο πορτοκαλί χρώμα εισιτήρια των μέσων μεταφοράς.
Σε μια μοναχική μου απόδραση, θυμάμαι, χάρισα έναν στίχο που μονομιάς είχα σκαρώσει. Μες στη βαβούρα του κόσμου ένιωσα μιαν υπόκωφη μοναξιά που πάσχισα ευθύς να εγκλωβίσω μέσα σε ένα ποίημα· να υπερνικήσω μ’ ένα φιλί στου Λονδίνου το άπλετο νυχτερινό φως -εκεί όπου το κασκόλ κι η αγκαλιά ξαναβρίσκουν την πραγματική τους υπόσταση.
Κάποιος μου είπε πως είχε ανταλλάξει μια λίρα με ένα λονδρέζικο ποίημα του δρόμου -η πιο σοφή επένδυση που άκουσα ποτέ μου! Απορούσε που δεν μου άρεσε να βγάζω φωτογραφίες, κι ας καταστρατήγησα τούτη μου την άποψη εκείνες τις μέρες· είναι που δεν θέλω να κόβω τα νήματα με όσα αγαπώ…!
Υ.Γ. Τελικά, αντιλαμβάνεσαι απόλυτα την ευτυχία την ώρα που συμβαίνει ή τη συνειδητοποιείς στο έπακρο όταν πια έχει πάρει τη μορφή μιας όμορφης ανάμνησης;
Η Χαραλαμπία Πνευματικού έχει γράψει την ποιητική συλλογή "Σε τρίτο ερωτικό" που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ιωλκός, ενώ ετοιμάζεται μες στο 2021 η κυκλοφορία της δεύτερης συλλογής της από τις εκδόσεις Κίχλη. Μες στο έτος επίσης θα την ακούσουμε να τραγουδά το πρώτο δικό της κομμάτι, γραμμένο και μελοποιημένο ειδικά γι' αυτήν από νέους καλλιτέχνες του στίχου και της σύνθεσης. Ευχόμαστε να μπορέσουμε να την ακούσουμε live ξανά, επίσης...
