All in Diary

Diary: Λίγη Μπολόνια ακόμα, πορφαβόρε!

Μπολόνια λοιπόν! Τον Απρίλιο η Ιταλία είχε την τιμητική της στο FollowGeorge.gr και δικαίως, μιας και είναι μια χώρα όπου δεν χορταίνεις –κυριολεκτικά και μεταφορικά– να πηγαίνεις. Έχουν περάσει ήδη πέντε χρόνια από τότε που η Ιταλία έγινε, για 45 ημέρες, το σπίτι μου ֗ έχω επισκεφτεί κάποιες μεγάλες πόλεις της και υπάρχουν πολλά ακόμα να επισκεφτώ στο επόμενό μας αντάμωμα.

Diary: Μονακό, το πριγκιπάτο της χλιδής και της πολυτέλειας σε low-budget εποχές

Λίγο πριν την Πρωταπριλιά και επειδή αυτό το ταξίδι όλο μοιάζει σαν ψέμα, θεώρησα πως έχει φτάσει η στιγμή να μιλήσω για το ταξίδι μου στο Μονακό. Δεν έμεινα μόνο στο Μονακό, βέβαια, και ίσως αυτό είναι που κάνει το ταξίδι αυτό ονειρικό… Αρνούμαι κατηγορηματικά να πιστέψω πως δεν θα γυρίσουν όλα στο κανονικό τους και επιλέγω να ταξιδεύω -έστω νοητά– για όσο διάστημα χρειαστεί!

Diary: Είναι αρκετές οι τρεις ημέρες στη Βιέννη;

Με έναν μεγάλο περίπατο μπορείς να δεις όλη την πόλη από άκρη σε άκρη και όλα τα αξιοθέατα σε μία μέρα. Αυτό το λένε πολλοί και είναι αλήθεια, αλλά τρεις μέρες δεν είναι αρκετές, τουλάχιστον όχι για εμένα.

Diary: Το ακριβό, αλλά πολύτιμο ταξίδι μου στην Κοπεγχάγη

Κοπεγχάγη, ο τόπος που με φιλοξένησε δυο χρόνια και κάτι μήνες πριν. Ένας Μάρτης γδάρτης, ο μήνας που για άλλη μια χρονιά γινόταν κατακλυσμός στο Δουβλίνο και θέλαμε να μας βρουν εκτός Ιρλανδίας τα γενέθλια της Baby Jane, κατά κόσμον Εβιλένιας.

Diary: Βερολίνο και Μόναχο, δύο χώρες μες στην Γερμανία

Η Γερμανία είναι ο σκληρός πυρήνας της Ευρώπης: πολιτικά, οικονομικά, γεωγραφικά, ιστορικά έχει πάρει κι έχει δώσει πολλά. Όποιος θέλει να συγκαταλέγεται ανάμεσα στους σοβαρούς ταξιδιώτες, έχει επισκεφθεί τον τόπο αυτόν περισσότερες από μία φορές. Το μαγικό, για μένα, είναι το πόσο ετερόκλητα χαρακτηριστικά συνδυάζονται και το πόσο απρόσμενα μπορεί κανείς να μαγευτεί από χαρακτηριστικά που προσδοκούσε να του ήταν μάλλον δυσάρεστα. Το ταξίδι ξεκινά!

Diary: Ραντεβού ξανά στην Κύπρο για όλα όσα δεν έγιναν την πρώτη φορά

Κύπρος, το νησί-κράτος που δεν γίνεται να μην το ερωτευτείς! Και για να είμαι ειλικρινής, δεν χρειάζεται να ερωτευτείς έναν τόπο μόνο από τη φυσική ομορφιά του, αλλά και από τους ανθρώπους που το κατοικούν και, τελικά, τον διακρίνουν. Για μένα το νησί αυτό έχει όνομα ή μάλλον... ονόματα: Αλίκη και Ελένη.

Diary: Η Μάλτα που αγάπησα είχε μικρή πισίνα και νόστιμες στιγμές

Η Μάλτα ίσως είναι το πιο προσβάσιμο νησί-κράτος από την Ελλάδα και φυσικά ένας απόλυτος προορισμός που, εδώ και πολλά χρόνια, προσπαθούσα να επισκεφτώ. Νομίζω, βέβαια, ο λόγος που βρέθηκα τελικά εκεί είναι επειδή δεν υπήρχαν άλλοι βολικοί προορισμοί για εκείνες τις ημέρες του Ιούνη, πίσω στο 2018. Θα ήταν ή Ίμπιζα ή Μάλτα. Μη ρωτάς γιατί δεν πήγα Ίμπιζα, η απάντηση είναι γιατί ήμουν εκεί λίγες εβδομάδες πριν!

Diary: Η Βουλγαρία, οι "αναζητήσεις" μου και ο δεσμός μιας παντοτινής φιλίας

Το τελευταίο ταξίδι πριν τη μεγάλη αλλαγή της ζωής μου. Ένας τόπος που αγάπησα και που με ενέπνευσε να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου. Η Σόφια με ξανακαλεί… θα είναι το ίδιο, όμως;

Diary: Η Πόλη μου, ένα φιλί με γεύση κανέλας και λίγο καυτό τσάι

Κωνσταντινούπολη ή απλά Πόλη; Όπως και να την αποκαλέσω, η μυρωδιά αυτού του τόπου στο μυαλό μου είναι το ίδιο έντονη. Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, είχα έντονη επιθυμία να επισκεφτώ αυτό το μέρος και όλα ακούγονταν γνώριμα στα αυτιά μου όταν κάποιος μιλούσε για την Πόλη. Το Τοπ Καπί, η Αγιά Σοφιά, το Μπλε Τζαμί και πόσα άλλα μέρη που απλά συμπλήρωσα την εικόνα τους για τα δικά μου μάτια όταν κατάφερα να βρεθώ μπροστά τους.

Diary: Το δικό μου Δουβλίνο... μια μετακόμιση που ξέχασα πως είχα ονειρευτεί

Ξυπνάω σε μια σοφίτα, είναι το νέο μου σπίτι για έναν μήνα, και ξεκινάω από το μηδέν. Στην Ιρλανδία, δεν είμαι ο Γιώργος, ούτε ο Βιτωράτος. Μεταμορφώνομαι στον George που είναι φυσικά οι άλλοι δύο, συν ο νέος εαυτός που διαμορφώνεται στο νέο έδαφος... Τρία χρόνια μετά, το Δουβλίνο είναι το σπίτι μου, το Temple Bar είναι η γειτονιά που θα απολαύσω το burger μου, η George street είναι η οδός που θα διασχίσω την νύχτα για να πάω πίσω στο αμάξι μου. Το αεροδρόμιο έχει γίνει μέρος της καθημερινότητάς μου.

Diary: H Νέα Υόρκη, το American Dream, οι βέρες μου και η Norah Jones

Η Αμερική, όπως τη γνώριζα εγώ, έμοιαζε σαν παραμύθι άπιαστο. Πόσo μάλλον όταν ακόμα ζούσα στην Ελλάδα, πίσω στο 2016. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, λοιπόν, με διάλεξαν, και δεν τις διάλεξα, μιας και δε θα έμπαινα ποτέ στον κόπο να οργανώσω ένα τέτοιο ταξίδι μόνος μου.

Diary: Αναπάντεχος παλμός και μεθυστικές μνήμες στο Μαρακές

Πίστευα πως δε θα μου ταίριαζε η κουλτούρα, πως θα συναντούσα ένα μέρος χωρίς αξιοσημείωτα πράγματα να δεις και με έναν ενοχλητικό και θορυβώδη υπερπληθυσμό. Γεμάτος, όμως, περιέργεια και σχετικά χαμηλές προσδοκίες ετοίμασα τη βαλίτσα μου.

Diary: Οι «πολλές χώρες» του δικού μου Λονδίνου

Το Λονδίνο το είχα πάντα στο μυαλό μου ως δεύτερη επιλογή. Δε σου κρύβω ότι αποφεύγω να πηγαίνω σε όλους τους «εύκολους» προορισμούς από Αθήνα ή σε μέρη όπου υπάρχουν πάρα πολλοί τουρίστες, εκτός αν έχω ένα local στοιχείο, έναν γνωστό ή μια συμβουλή για να βρεθώ στα καλύτερα.