Diary: Βερολίνο και Μόναχο, δύο χώρες μες στην Γερμανία
Η Γερμανία είναι ο σκληρός πυρήνας της Ευρώπης: πολιτικά, οικονομικά, γεωγραφικά, ιστορικά έχει πάρει κι έχει δώσει πολλά. Όποιος θέλει να συγκαταλέγεται ανάμεσα στους σοβαρούς ταξιδιώτες, έχει επισκεφθεί τον τόπο αυτόν περισσότερες από μία φορές. Το μαγικό, για μένα, είναι το πόσο ετερόκλητα χαρακτηριστικά συνδυάζονται και το πόσο απρόσμενα μπορεί κανείς να μαγευτεί από χαρακτηριστικά που προσδοκούσε να του ήταν μάλλον δυσάρεστα. Το ταξίδι ξεκινά!
Μυρίζει έρωτα και μέθη το Βερολίνο
Κάποιες φορές, είναι καλύτερα κάποια ονόματα και κάποια πράγματα να μείνουν ανώνυμα, φυλαγμένα σε μια τρυφερή γωνιά της προσωπικής μνήμης. Δεν χωρούν οι γραμμές αυτού του άρθρου να το περιγράψουν άλλωστε. Βερολίνο εν έτεί 2016, λίγο πριν ξεκινήσω την νέα μου ζωή και μόλις δυο μήνες πριν πάω Σικάγο και Νέα Υόρκη. Ένας μεγάλος καβγάς με την Γ., από αυτούς που αποφεύγω πλέον στα 28 μου, για την έννοια της λέξης decadence. Βαριές κουβέντες θα ακουστούν, κλάματα θα πέσουν, e-mail θα ανταλλαχτούν, αλλά εν τέλει θα μονιάσουμε για χάρη ενός ταξιδιού στην πρωτεύουσα της Γερμανίας και την επίσκεψη στον Α. Ίσως και να είπαμε ψέματα ότι αυτό το ταξίδι μας κόστισε ψίχουλα, ενώ μας είχε φύγει μια περιουσία και ίσως να μην έμαθαν όλοι τι ακριβώς έγινε σε αυτό το ταξίδι. Ας ξεκινήσουμε όμως από κάπου, τέλος πάντων…
Ο Α., που είχαμε φιλικές, αλλά τυπικές σχέσεις ως τότε, είναι ένας εξαιρετικός οικοδεσπότης. Πάντα ευγενής, κιμπάρης και έτοιμος να μας γυρίσει σε όλη την πόλη. Είχε έρθει μαζί μας και ο Θ., ένας καλός φίλος του Α., που σίγουρα το ταξίδι δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς αυτόν. Νομίζω όλοι περιμέναμε να χαλαρώσουμε, να δούμε πολλά μουσεία και γενικά να καλοπεράσουμε ήσυχα κι ωραία.
Τα πρωινά είχαν αργό ξύπνημα, χαζοπερπάτημα από άκρη σε άκρη της πόλης, καφέ από τον Γρηγόρη της Γερμανίας και ψώνια(!) από τα Primark σαν να μην υπάρχει αύριο. Είδαμε την πόλη, αυτό είναι το μόνο σίγουρο, αλλά όχι τα μουσεία. Γυρίσαμε στα πιο λόκαλ σημεία χάρη στον Α. και ζήσαμε την πιο αυθεντική εμπειρία της πόλης. Είδαμε και τα πολύ τουριστικά, όπως την Πύλη του Βρανδεμβούργου, το Κτήριο του Ράιχσταγκ κ.α. Το μάρκετ στο Μάουερπαρκ ήταν πραγματικά υπέροχο με ζωντανή μουσική και αστείρευτο κέφι. Η πιο ωραία φωτογραφία μας βγήκε μπροστά στο Τοίχος του Βερολίνου και το σημείο όπου είχαμε απηυδήσει είναι η επιστροφή στην Αλεξάντερπλατς. Δεν είναι μια μικρή πόλη, ούτε και ιδιαίτερα προσβάσιμα τα ωραία της μέρη -αν και γεμάτη συγκοινωνίες.
Στο Βερολίνο κόντεψα να πεθάνω! Είναι αλήθεια, και φυσικά ο «ηρωικός» θάνατος μου θα προερχόταν από τροφική δηλητηρίαση. Αυθεντικό κάριβουρστ (δηλαδή χοτ ντογκ με κάρι και σάλτσες) μου υποσχεθήκανε, αλλά η αφεντιά του κόντεψε να μου στερήσει την επόμενη ημέρα. Ό,τι θυμάμαι από εκείνο το βράδυ είναι εμένα να είμαι λιπόθυμος στις αποβάθρες του μετρό και κάνα δυο περαστικούς να με ρωτάνε τι πήρα για να πάρουν και αυτοί.
Τα βράδια είχαν όνομα, ή μάλλον ονόματα… Ήταν το πιο ερωτικό ταξίδι για όλη την παρέα! Η Γ. χόρευε με άγνωστους που ήθελαν να την παρασύρουν στο κρεβάτι τους, ο Α. και ο Θ. έπιαναν τα «καλά» σημεία του μπαρ για να έχουν την σωστή θέα και εγώ, ας πούμε πως ήμουν ο πιο ήρεμος. Ή...μπορεί και όχι. Το βράδυ που φάγαμε πόρτα από το πιο διάσημο κλαμπ του Βερολίνου, το Berghain, καταλήξαμε σε ένα άλλο μεγάλο κλαμπ που πρόσφερε χορό μέχρι πρωίας. Στην πίστα ο πιο εντυπωσιακός ήταν ο Α., έκανε τα sexy moves του, και στις τουαλέτες η Γ. είχε πιάσει κουβέντα με κάτι όμορφες drag queens για την ζωή τους.
Εντάσεις υπήρξαν πολλές, αλλά όχι κάποια που να χαλάσει την φιλία μας και σίγουρα δεν ήταν για λόγους σοβαρούς. Ας πούμε ότι υπήρχαν άλυτες διαφορές μεταξύ ερώτων και μη.
Το μόνο που ζήλεψα είναι ότι δεν υπάρχουν διακρίσεις φύλου, δεν είναι τόσο έντονος ο ρατσισμός και δεν νοιάζει κανέναν τι κάνεις και ποιος είσαι.
Γενικά, οι νύχτες μας είχαν πιο πολύ ενδιαφέρον από τις μέρες. Το πρωί θα συναντούσες τους ίδιους ανθρώπους, αλλά θα ήταν λακωνικοί, «μουντρούχοι», με μόνο ενδιαφέρον να πάνε στην δουλειά τους, ενώ το βράδυ θα έπαιρναν άλλη μορφή, πιο ήρεμη, πιο χαλαρή και σίγουρα πιο ερωτική. Στην Ελλάδα το να είσαι γοητευτικός ξεκινάει από το πρωινό σου ξύπνημα, στην Γερμανία σίγουρα όχι.
Τα πιο πολλά ναρκωτικά τα έχω δει στο Βερολίνο, ούτε στο Άμστερνταμ, ούτε στο Λονδίνο. Παντού γύρω σου θα τα έβλεπες, όλο και κάποιος θα σου προσέφερε και σίγουρα υπάρχουν στις περισσότερες τσέπες μέσα σε ένα κλαμπ. Οι τουαλέτες είναι μονίμως κατειλημμένες και δείχνει ύποπτο (ή trend) να τις επισκεφτείς.
Νοσταλγώ την εφηβικότητα αυτού του ταξιδιού, τα ρίσκα που παίρναμε χωρίς να μας νοιάζει τίποτα και αυτή η αίσθηση του ελεύθερου ή καλύτερα του απελευθερωμένου. Η Ελλάδα- ας πούμε, η Αθήνα- δεν θεωρώ ότι είναι έτοιμη για μια τέτοια ζωή, και ίσως καλύτερα, ας κρατάει ο κάθε τόπος τον χαρακτήρα του. Μπορεί να τα θεωρούμε δεδομένα, αλλά η Ελλάδα έχει ίσως τα καλύτερα μπαρ σε όλη την Ευρώπη -για τα κλαμπ διαφωνώ. Το μόνο που ζήλεψα είναι ότι δεν υπάρχουν διακρίσεις φύλου, δεν είναι τόσο έντονος ο ρατσισμός και δεν νοιάζει κανέναν τι κάνεις και ποιος είσαι. Just let me have my drink, bitch!
Η πόλη αυτή έχει άρωμα νυχτολούλουδου, μέθης και έρωτα. Ο καφές της πικρός αλλά η μπίρα της ελαφρόπιοτη. Το φαγητό της αδιάφορο, αλλά η παρέα της ρομαντική και η νύχτα της τρελή.
Μόναχο: της Γερμανίας ή μήπως της Τουρκίας;
Χριστούγεννα 2018, σχεδόν δύο χρόνια πέρασαν και όμως, μου φαίνεται σαν χθες. Το ταξίδι αυτό ήταν το δώρο μου για τα γενέθλια του Ονούρ που είναι τον Οκτώβριο. Του είχα υποσχεθεί ότι θα πηγαίναμε μαζί στην Γερμανία, στο Μόναχο.
Μια πόλη με μικρό ιστορικό κέντρο, όχι πολλά να δεις, αλλά μια αίσθηση παραμυθιού να σε κατακλύζει. Είναι όμορφο το Μόναχο, ειδικά τα Χριστούγεννα. Ο βασικός λόγος που επέλεξα αυτόν τον προορισμό είναι τα χριστουγεννιάτικα του μάρκετ που περικυκλώνουν όλη την πόλη. Είναι ακριβά, ναι, λογικό άλλωστε σε μια τέτοια περίοδο, αλλά αξίζουν την επίσκεψή σου.
Λάτρεψα το φαγητό, αν και αυτή την φορά δεν έφαγα κάριβουρστ, προτίμησα τα σνίτσελ που είναι άκρως παραδοσιακά. Πανδαισία αρωμάτων σε κάθε ποτήρι μπίρας που δοκίμαζες (πρέπει να πας στην Μπυραρία Χοφμπροϊχάους!) και σίγουρα αποτελεί έναν από τους λόγους για να ξαναεπισκεφτώ αυτή την πόλη. Πέραν της γερμανικής κουζίνας, ομολογώ, πως απόλαυσα δεόντως και την τούρκικη κουζίνα. Κατά τύχη, μείναμε σε μια γειτονιά που ίσως είναι το hot spot των Τούρκων, απόλυτα ασφαλή με μια εσάνς ανατολίτικης κουλτούρας, βέβαια. Λίγο πιο δίπλα, και το αγαπημένο μας στέκι, το Antep Sofrasi, ένα τούρκικο εστιατόριο κατακλυσμένο από κόσμο και με το καλύτερο κιουνεφέ που είχα φάει ως τότε.
Τα αξιοθέατα είναι περιορισμένα, αλλά όλα όσα χρειάζεται να δεις, χωρούν σε ένα τετραήμερο ταξίδι. Η Μαρίενπλατς, η πιο ιστορική πλατεία της πόλης, είναι το κέντρο του πολιτισμού και το καλύτερο σημείο να απολαύσεις το καυτό κρασί σου σε μια τόσο γιορτινή περίοδο. Σε απόσταση μόλις λίγων λεπτών θα βρεις την γοτθική εκκλησία Φράουενκιρχε και φυσικά το παλαιό και το νέο Δημαρχείο. Το Παλάτι του Νίμφενμπουργκ είναι απλά μαγικό αλλά αν δεν θες να απομακρυνθείς το Βασιλικό Ανάκτορο του Μονάχου είναι εξίσου πανέμορφο. Ο Αγγλικός Κήπος είναι το μόνο μέρος που δεν πήγα και θέλω πολύ να επισκεφτώ έναν καλοκαιρινό μήνα για μια μπίρα στο απέραντο γκαζόν. Τα δώρα μου ήταν όλα φαγώσιμα και τα είχα ψωνίσει από το Βικτουάλιενμαρκτ.
Μια πόλη που οι Τούρκοι αγαπούν και σέβονται. Είναι εργατικοί, σέβονται την χώρα και τους κατοίκους της. Και οι Γερμανοί όμως τους αγαπούν, δεν υπάρχει κόντρα ανάμεσα στους δύο λαούς. Οι λόγοι διάφοροι-το παρόν κείμενο δεν δύναται να τους φιλοξενήσει.
Η καλύτερη στιγμή του ταξιδιού ήταν η επίσκεψη ήταν στην Gönül teyze, δηλαδή την θεία Γκιουνούλ, την πιο αγαπημένη θεία του Ονούρ. Παραδοσιακή γυναίκα, με αστείρευτο χιούμορ και το πιο όμορφο χαμόγελο. Αν και δεν μας περίμενε, δεν μπορούσε να μην μας υποδεχτεί όπως έπρεπε, με Sigara Böreği, ή αλλιώς μπουρεκάκια με κιμά, σοκοφρέτες, σοκολάτες και πόσα ακόμα.
Το Μόναχο είναι για καλοφαγάδες και η πόλη που όλοι οι πολιτισμοί είναι ευπρόσδεκτοι. Θέλω σύντομα να επιστρέψω εκεί. Χρωστάω, όμως, κι ένα Βερολίνο πάλι, κατά προτίμηση με την ίδια ακριβώς παρέα, όπως τότε...
