Diary: H Νέα Υόρκη, το American Dream, οι βέρες μου και η Norah Jones

Η Αμερική, όπως τη γνώριζα εγώ, έμοιαζε σαν παραμύθι άπιαστο. Πόσo μάλλον όταν ακόμα ζούσα στην Ελλάδα, πίσω στο 2016. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, λοιπόν, με διάλεξαν, και δεν τις διάλεξα, μιας και δε θα έμπαινα ποτέ στον κόπο να οργανώσω ένα τέτοιο ταξίδι μόνος μου. Πλέον, το να βρεθώ στη Νέα Υόρκη ακούγεται εύκολο, γρήγορο και – αν και μπορεί να φαίνεται αστείο – οικονομικό, μιας και είναι πολύ πιο κοντά στο Δουβλίνο και οι τιμές των εισιτηρίων είναι περίπου στα διακόσια ευρώ, αν τα κλείσεις από νωρίς.

Καλοκαίρι 2016, στη διάρκεια επίσκεψης ενός καλού μου φίλου στην Ελλάδα που μένει στο Σικάγο, έχουμε την γνωστή κουβέντα, το πότε θα πήγαινα κι εγώ στις Ηνωμένες Πολιτείες και εν προκειμένω στο Σικάγο και τη Νέα Υόρκη. Σχεδόν αστειευόμενος και σε «σφιχτή» οικονομική κατάσταση, του λέω, αν βρεις εισιτήρια μέχρι τετρακόσια ευρώ και για τα δύο αυτά μέρη, έρχομαι. Αυτή έμελλε να είναι και η τελευταία κουβέντα πριν τη μεγάλη αναχώρηση, λίγους μήνες αργότερα.

Οι απαιτήσεις τεράστιες, περίμενα να δω έναν τελείως διαφορετικό κόσμο, που τον είδα εν τέλει. Απίστευτα μέρη, τρομερά μουσεία και φυσικά η κουλτούρα και οι παραδόσεις των Αμερικανών, που φάνταζαν ξένες για τα ελληνικά δεδομένα, όσο και να τις έχουμε οικειοποιηθεί λόγω των σήριαλ και του σινεμά. Το δέος, όταν αντικρίζεις σύγχρονη τέχνη, πρωτόγνωρο για εμένα, μιας και δεν είχα βρεθεί σε αντίστοιχα μουσεία, και το συναίσθημα του μικρού σου μεγέθους ανάμεσα σε χιλιάδες περαστικούς και πανύψηλα κτήρια, μοναδικό.

Διαπίστωσα πως είχα άψογο προσανατολισμό, καθώς, μετά από τόσες ταινίες, ήξερα όλα τα μέρη απ’ έξω. Γυρίσματα για σειρές στον δρόμο, κόσμος μαζεμένος τριγύρω, στούντιο εκπομπών κοντά στο Radio City, όλα φιλόξενα στους περαστικούς.

Μια λίστα με δεκάδες πράγματα να κάνω και να δω, περπατώντας χιλιόμετρα στους δρόμους, και εκατοντάδες φωτογραφίες που δεν κοινοποιήθηκαν ποτέ, παρά μόνο λίγες και χαρακτηριστικές, για να μην «κλέψει» κανείς τη μαγεία που είχα μέσα μου. Τα Tifanny & Co., η στιγμή που αποφάσισα ότι οι βέρες του γάμου μου θα είναι από εδώ. Το κρύο του χειμώνα, θωρακισμένο όμως από ζεστά ρούχα αμερικάνικου στιλ, τύπου τζιν και φούτερ, για να νιώθω ενταγμένος πλήρως στο κλίμα. Στα ακουστικά, η τότε αγαπημένη ενός προσώπου που άφησε την ιστορία του, Norah Jones, να συνοδεύει όλο το ταξίδι μου και να ενώνει Αμερική με Ελλάδα.

Νέα Υόρκη, το όνειρο κάθε σινεφίλ, αλλά και των wannabe "πλούσιων" που θα έκαναν τα πάντα για ένα τσεκ-ιν στην Times Square. Δεν θα με έβαζα ποτέ σε αυτές τις κατηγορίες, πολύ απλά θα έλεγα πως τη Νέα Υόρκη την έζησα διαφορετικά, πιο λόκαλ και πιο παραδοσιακά. Πέρασα από όλα τα βασικά αξιοθέατα, όπως και θα περίμενε κανείς, αλλά τίποτα δε θα αναπληρώσει τη βόλτα μου στο Central Park με ένα βιβλίο και ένα καφέ στο χέρι από γνωστή αμερικάνικη αλυσίδα. Τα βράδια, ενώ όλοι οι τουρίστες κατέκλυζαν τη γειτονιά του Soho, εμένα με έβλεπες στα κρυμμένα μπαρ, μόνο για ντόπιους, κάπου μακριά από το κέντρο, αλλά παράλληλα στην καρδιά της Νέας Υόρκης. Ταράτσες με τζαζ μουσική, υπόγεια με ποπ ήχους και δε συμμαζεύεται.

Δύο λεπτά μακριά από την Times Square, ή αλλιώς το Broadway, ή αλλιώς την καρδιά της Νέας Υόρκης, βρισκόταν το ξενοδοχείο μου, που, με όλα τα κομφόρ, βοήθησε στο να έχω ένα ακόμα ιδανικότερο ταξίδι. Το πρωινό χουζούρεμα σε ένα minimal, πεντακάθαρο δωμάτιο και το πρώτο φως που θα μπει μόλις ανοίγεις την κουρτίνα... Η όψη του Empire State ακριβώς μπροστά σου με το που αφήσεις το ξενοδοχείο και η καθημερινή πρωινή ρουτίνα του καφέ με ντόνατς. By the way, τα καλύτερα ντόνατς που έχω φάει στη ζωή μου, δικαίως αναγνωρισμένα ως αμερικάνικο προϊόν.

Στο σήμερα, προσπαθώ εδώ και μήνες να προγραμματίσω την επόμενη επίσκεψη, αλλά μονίμως το αναβάλλω. Παίρνω γεύση, όμως, από αγαπημένους φίλους που επισκέπτονται, όπως η Γεωργία, που έζησε το απόλυτο american dream σαν να ήταν ντόπια, και μου επανέφερε όλα αυτά τα συναισθήματα που έζησα εκεί. Βρίσκω τον εαυτό μου να αναζητεί φωτογραφίες ή στιγμές που πέρασαν, αλλά δε θα ξεχαστούν ποτέ. Στο σαλόνι μου στην Αθήνα υπήρχε μια κορνίζα με τη γέφυρα του Μπρούκλιν, ζωγραφισμένη επί τόπου από έναν πλανόδιο καλλιτέχνη. Η ένταση των πινέλων που σχεδόν έσκιζαν τον μικρό καμβά αποτύπωνε όλα μου τα συναισθήματα για αυτή την πόλη, τα χρώματα της ψυχής μου. Ξεχασμένη σε μια κούτα, από τότε που έφυγα από Ελλάδα, όπως και πολλά ακόμα που μου θύμιζαν το παρελθόν. Θα είναι πάντα εκεί, για να με ταξιδεύουν στα πιο όμορφα, αλλά και στα πιο δύσκολά μου χρόνια.

Νέα Υόρκη, τα λέμε σύντομα. Όπως έχω ακούσει να εξομολογούνται άνθρωποι που εμπιστεύομαι, αυτή η πόλη παίρνει το χρώμα της διάθεσής σου, γι' αυτό κάθε φορά που την επισκέπτεσαι είναι μία άλλη... Αναμένω, λοιπόν!