Diary: Μονακό, το πριγκιπάτο της χλιδής και της πολυτέλειας σε low-budget εποχές
Λίγο πριν την Πρωταπριλιά και επειδή αυτό το ταξίδι όλο μοιάζει σαν ψέμα, θεώρησα πως έχει φτάσει η στιγμή να μιλήσω για το ταξίδι μου στο Μονακό. Δεν έμεινα μόνο στο Μονακό, βέβαια, και ίσως αυτό είναι που κάνει το ταξίδι αυτό ονειρικό… Αρνούμαι κατηγορηματικά να πιστέψω πως δεν θα γυρίσουν όλα στο κανονικό τους και επιλέγω να ταξιδεύω -έστω νοητά– για όσο διάστημα χρειαστεί!
Τέλος Απρίλη, μυρωδιά άνοιξης με νότες καλοκαιριού και το ταξίδι αυτό, που αποτέλεσε ένα από τα ωραιότερα δώρα που έχω λάβει στη ζωή μου. Σχεδόν μια εβδομάδα, γεμάτη εξερεύνηση, με βάση τη Νίκαια (της Γαλλίας, μην μπερδευτείς) και αποδράσεις σε Κάννες, Σαιν-Τροπέ και φυσικά το Μονακό. Για τη Γαλλική Ριβιέρα, όμως, θα μιλήσω σε επόμενο diary, πιο ολοκληρωμένα, μιας και, πίστεψέ με, δεν χωρούν όλα αυτά σε λίγες γραμμές ενός άρθρου. Την τιμητική του έχει μόνο το Μονακό σήμερα, το δεύτερο μικρότερο κράτος στον κόσμο και όλη του η αίγλη.
Γνωστό κυρίως για την πριγκίπισσά του, αλλά και για το Grand Prix, το Μονακό είναι ένας πολυτελής προορισμός, όπου τα dont’s που θα ήθελες να έχεις υπόψη σου είναι πολλά, μην αμελήσεις το ‘διάβασμά’ σου. Ας ξεκινήσουμε όμως με τα άχαστα αυτού του τόπου, που εκτείνονται κυρίως στον βράχο του Μονακό. Πρώτη εικόνα είναι το παλάτι του Πρίγκιπα του Μονακό και η αλλαγή φρουράς που γίνεται καθημερινά στις δώδεκα το μεσημέρι, η οποία είναι καθηλωτική. Μην προσπαθήσεις να τη συγκρίνεις με τους δικούς μας εύζωνες, απόλαυσε αυτό το κάτι διαφορετικό που έχει να σου προσφέρει! Προχωρώντας μέσα στα στενά, συνάντησα μερικά από τα πιο όμορφα μαγαζάκια, αλλά και πολλά πανέμορφα κτήρια που δεσπόζουν ακόμα και σήμερα και φυσικά κατοικούνται κανονικά από ντόπιους. Αν και τουριστικό σημείο, έχει μία αίγλη όλος ο βράχος, που σε κάνει να συνειδητοποιείς πως δεν είναι ένα μέρος σαν τα υπόλοιπα.
Από τον βράχο, φυσικά, θα δεις και την καλύτερη θέα στην πόλη, αλλά και στη Μεσόγειο Θάλασσα, που είναι και τα πιο ινσταγκραμικά σημεία που αξίζει να επισκεφτείς. Μιλώντας για την καλύτερη θέα στη θάλασσα, πρέπει να επισκεφτείς το Μουσείο Ωκεανογραφίας οπωσδήποτε! Οι κήποι της Πριγκίπισσας Γκρέις –ναι, η Grace Kelly– είναι μοναδικοί, γεμισμένοι με μικρά σιντριβάνια, τριαντάφυλλα και ρομαντικά δρομάκια, και λίγο πιο κάτω ο καθεδρικός ναός του Αγίου Νικολάου, όπου βρίσκεται και η τελευταία της κατοικία, στέκει επιβλητικός.
Κατεβαίνοντας από τον βράχο ξεχνάς ό,τι ιστορικό υπάρχει και μπαίνεις σε μια νέα διάσταση, πολυτέλειας σαφώς αλλά και εκμοντερνισμού. Εδώ περνάμε και στα don’ts, όπως το να αποφασίσεις να επισκεφτείς το Μονακό κατά την περίοδο του Grand Prix ή να κυκλοφορήσεις με μαγιό στην πόλη. Είναι κι άλλα ακόμα που θα τα διαβάσεις εδώ και, πίστεψέ με, δεν είναι καθόλου παράλογα!
Τα ψώνια -που δεν έκανα -είναι σίγουρα ακριβά, αλλά αν το σηκώνει η τσέπη σου, θα βρεις ό,τι πιο τελευταίο κυκλοφορεί και πραγματικά άφθονο χρυσό, όπως και ρολόγια/κοσμήματα. Περνώντας από τη Hercule Harbour, αυτή τη μικρή μαρίνα που είναι γεμάτη υπερπολυτελή γιοτ, με έναν καφέ Starbucks στο χέρι παγωμένο, ένιωσα τόσο φτωχός που απλά ήθελα να την προσπεράσω. Είναι αλήθεια, τουρίστες low-budget (και δεν μιλάω για σακίδιο στην πλάτη και κατασκήνωση, αλλά για οτιδήποτε δεν περιλαμβάνει γιοτ στη λίστα σου) είναι μειονότητα, πόσο δε μάλλον, όταν βλέπεις παντού αστυνομία και σεκιουριτάδες που ζητούν διαβατήριο πριν μπεις οπουδήποτε.
Για το τέλος, επιβάλλεται να επισκεφτείς το καζίνο του Μόντε-Κάρλο, ένα από τα γνωστότερα καζίνο στον κόσμο και ορόσημο του πριγκιπάτου, όπου αν το λέει η καρδούλα σου μπορείς και να δοκιμάσεις την τύχη σου. Η καλύτερη φωτογραφία από το ταξίδι μου είναι σίγουρα αυτή στην είσοδο του καζίνο, με όλα τα vintage αυτοκίνητα παρκαρισμένα απ’ έξω.
Φεύγοντας είπα πως είχα δει αρκετά και πως δεν θα ξαναγυρνούσα άμεσα, ας μη λέμε ψέματα εδώ, αλλά το Μονακό είναι ένα μέρος που πρέπει όλοι να βάλουν στη λίστα τους για μια τουλάχιστον επίσκεψη στη ζωή τους. Στον βράχο θα ήθελα να ξαναβρεθώ, να ξαναπερπατήσω τα πλακόστρωτα δρομάκια του και να απολαύσω ένα παραδοσιακό γεύμα σε ένα μαγαζί που δεν μοιάζει με τουριστικό αλλά με στέκι ντόπιων. Κρατώ βασιλικά παράσημα -πιο ψεύτικα πεθαίνεις -και άφθονα καρτ-ποστάλ από αυτό το μέρος, εκ των οποίων τα μισά τα έστειλα σε όσους αγαπώ.
Οι αναμνήσεις είναι που δεν θα φύγουν ποτέ από αυτό το ταξίδι και για αυτό δεν παύω να είμαι ευγνώμων. Εις το επανιδείν Μονακό, μπορεί κάποτε να τα ξαναπούμε. Ίσως όμως και ποτέ. Όπως και να ‘χει, εγώ θα σε θυμάμαι για πάντα μέσα από τις εικόνες που έχω καταγράψει.
